 |
 |
|
01:23 | Ik pikte vanavond nog het laatste stukje Calexico mee , een band die in mijn persoonlijke Cactus top 3 stond dit jaar en was meer dan tevreden. Zowel wanneer ze wat steviger rockten als op hun gedreven mariachi-momenten trokken ze me muzikaal van m'n sokken. Zelfs een Marokkaanse, Algerijnse, Inuit sitar kwam eraan te pas en versmolt perfect in dit veellandige ensemble. Ze hadden niet eens hun grootste hit ('Crystal Frontier') nodig om hier te scoren!
Gisteravond was het hier ook kwijlen met bakken maar om alsnog onduidelijke redenen trokken heelwat nochtans redelijk functionerende soortgenoten richting Werchter waar een geblondeerde vamp een playback-show neerpootte. Ik hoorde wel verhalen over hoogtechnologische standjes (een ovaal lcd concept, een scherm dat scheurt en een witte cabrio die er kwam uitgereden, La Ciccone in een spannend pakje waar ze nu waarschijnlijk nog niet is uitgeraakt, een volledige Candy-shop en zo konden ze nog wel even doorgaan. 4 uur in de auto, de prijs van een Cactus weekend-ticket + nog eens 15 euro parkeerkosten om dat alles te gaan zien, voor mij moet het niet zo nodig. Misschien toch een lichtpuntje, het schijnt dat de toiletten er gratis waren (Allen daarheen!).
Geef mij dan maar LAMB, ja die stonden ook in mijn top 3. Zelfs zonder muziek is Louise Rhodes aangenaam om zien, maar de muziek had zeker een meerwaarde. Ik zag haar twee jaar geleden nog solo op Dranouter en besef nu nog te meer wat ik daar miste: Andrew Barlow. De knoppendraaier van dienst bij LAMB die ook wel een sympathieke neef van Regi leek maakte de broze schoonheid van Rhodes tot kunst die een permanente tentoonstelling in het SMAK verdiend.
Mijn zoon die ook zijn eerste stappen zet in de wondere wereld van de muziek (De Jeugd van tegenwoordig, Dizzee Rascal, White Lies ... kortom goed bezig!) zat er toch even serieus naast. In zijn jeugdige onschuld meende hij dat Joss Stone een man was (Jos Steen?) en Jamie Lidell van de vrouwelijke kunne. Het zij hem vergeven! Persoonlijk heb ik niets tegen Joss Stone, maar ze zal toch serieus kl**** aan haar lijf moeten hebben om naast de JAMIE LIDELL van vanavond te staan. Als een echte white-assed master of Soul shakete hij all over the place. Niet alleen zijn hits blonken hier in hun vel maar eigenlijk had hij die niet eens nodig om iedereen het zweet uit zijn marcelleke te laten zweten. Een hele grote meneer.
Ik was nog op zoek naar een mooie afsluiter van deze schrijfdriedaagse toen ik een koppeltje in volle ontluiking schone dingen met elkaar zag uitproberen. William en Veronique leerden elkaar kennen tijdens Feest in 't Park maar hun romance kwam pas tot volle bloei op de tonen van Babylon Circus deze middag. Ik hoop ze hier nog jaren te zien terugkomen en wens ze hierbij tonnen liefde en een uitgebreid nageslacht. De toekomst van cactus is verzekerd!
Zojuist klonk hier in de back-stage het uitbundige 'Thank You For The Music' en ook de barvrouw zou nog een Moonwalk in petto hebben. Ik veronderstel dus dat het feest hier nog een tijdje doorgaat! Tot volgend jaar!
(Kris)
Meer fotos ... |
|
 |
Vijf jaar was het geleden dat ze nog samen speelden. Vijf jaar, en vanavond stonden ze er weer, samen. Met de lach op het gezicht en met meer plezier dan ooit tevoren. Lou, nog steeds de frêle fee met de prachtige zalvende stem en Andy, nog steeds de van stuiterende beats bezeten springbal.
Heel veel LAMB-fans daagden op om dit niet te missen optreden mee te maken en ze zagen dat het goed was, dat het bij momenten magisch was...
De tegenstrijdigheid van deze tandem is een medaille met twee kanten, het is de lijm die ze bindt maar die ze spijtig genoeg ook uit elkaar dreef. Maar nu, met heel veel liefde gebrachte versies van 'Gabriel', 'God Bless' en 'One' doen ons vermoeden dat het misschien ooit nog goedkomt. Bij de tijdloze uitvoering van Gorecki voel je collectief het haar op iedere vierkante centimeter van het lijf van elke fan rechtstaan. Loodzware beats, nu eens lome triphop, dan weer drum 'n bass en daarboven een engelenstem.
It's good to be back! We horen het ze graag zeggen. Lou, Andy, het genoegen was geheel wederzijds!
(Bram)
Meer fotos ...
|
|
|
19:46 |
!!! Wat was dat. Ik kwam net uit de backstage gestrompeld toen ik links van me iets zag staan brullen met een microfoon in zijn muil. Toen ik wat bekomen was kon ik toch wel genieten van de rauwe power. Misschien zullen de “echte” muziekverslaggevers me nu vierendelen maar er zat voor mij iets oer-Red Hot Chili Peppers in, ook de Stereo MCs speelden door m’n gedachten. De zanger staat waarschijnlijk op de zwarte lijst van menige psychiatrische inrichting maar toch was hij samen met zijn band het strakste dat ik vandaag reeds zag.
Na een eerlijk gesprek met de baby-sit van de dwerghamsters van Günther Lamoot (écht waar!) vond ik het tijd om mijn blik op de toekomst te richten. CACTUS 2009 is nu al een enorm succes, dus kunnen we al met een gerust hart uitkijken naar volgend jaar. Maar wie wil de Cactusganger daar dan op het podium zien. Ik verzekerde mijn testgroep ervan dat de financiële middelen quasi onbegrensd zijn (“3 x zoveel subsidies volgend jaar!” (Nic Balthazar vrijdag)) en dat ze dus ongelimiteerd hun diepste muzikale hartenwensen konden spuien.
Als er van deze lijst geen enkele het podium haalt vrees ik dat Benny Scott alsnog top of the bill wordt. Hier komen ze:
Paul Kalkbrenner, Faith No More (reünie1), Peter Foxx, Keziah Jones, Starflam, Rachid Taha (de Algerijnse Arno!), Milow, Gossip, Anthony and The Johnsons, George Michael, Bronski Beat, The Pet shop Boys(rarara?), Bob Dylan, Jasper Erkens, Patrick Watson, Bon Iver, Mano Negra (reünie 2!), Ten Years After, The Fray, Triggerfinger, Joss Stone (Joss wie?), The Stranglers, Ozark Henry, Absynthe Minded, John Hiatt, Nick Cave, Cesaria Ivoria (enkel op zondag en de zon moet schijnen), Radiohead (waarom niet?), Kings of Leon(idem), Mastodon, Arno, Kaizers Orchestra, Jack Penate,Tool (liefst vroeg op de middag zodat al de kindjes weglopen (niet mijn uitspraak)), Mega Mindy (zodat al de kindjes veilig terug keren), Guido Belcanto, Placebo, Sons & Daughters (liefst in combinatie met een videowall waarop het ganse eerste seizoen wordt heruitgezonden), White lies, Eva De Roover (da’s der over!)
Eddie Vedder solo (aanvrager wou zelf de playlist samen stellen, ik zei dat ik zou zien wat ik kon doen), Roisin Murphy (of tenminste haar kleerkast), Arcade Fire, Katy Milua, Eels(!!), Amy Winehouse (misschien nu al de Joss Stone van volgend jaar?), Nick Cave, Tom Waits, NOSTOC (surrogaat Tom Waits uit Blankenberge of zo),BB King, Lilly Allen, The Kooks, The Dirty Three, Les Negresses Vertes, The Smiths (reünie 3!), RRR(?), Seasick Steve, The Wasco’s, Herbie Hancock, Coreen Bailey Rae, Steak number 8, Damien Rice en Red Zebra (reünie 4!).
Eén iemand stelde voor om het volgend jaar helemaal zonder muziek te doen en de kosten van de groepen af te trekken van de bierprijs (zielig!) en een man die als twee druppels op Lemmy van Motörhead zei dat dat allemaal toeval was en dat het voor hem allemaal gelijk was (typisch Lemmy!). Een vriendelijk ogende Zweed tenslotte wou mij graag een Zweedse groep aanraden, hij kende daar namelijk heel veel van, maar moest dan rood als een pioen bekennen dat hij er nog nooit iets van gehoord had.
Ere wie er toekomt, één naam bleef maar terugkeren, helaas zal het voor een volgend leven zijn voor The King of Pop!
En nu maar beginnen sparen!
THE MAGIC NUMBERS waren zonder twijfel de lieverdjes van de dag ('are you gonna sing along with us') maar brachten een set die me toch wel kon bekoren, melodieus en op gepaste momenten ook wel lekker stevig. Zelfs de grootste zuurpruim kon niet aan een glimlach weerstaan bij het zien van zoveel enthousiasme.
Net alweer een fijne dagschotel (af Xavier, af!) achter de kiezen gestoken in het gezelschap van het Rode Kruisteam dat helaas stevig gebonden was door hun beroepsgeheim waardoor hier geen verhalen over complexe breuken of ontstoken okselzweren. Gelukkig zat er ook de man die het zangeresje van SPEARHEADhad mogen kussen (tegen zijn vrouw: 'Iets in haar mond gefluisterd') en zich ook reeds tussen de nimfen van BATACLAN vleide. Het leven is niet eerlijk!
Maar nu vlug ervandoor want CALEXICO staat hier al een kwartier te spelen!
|
|
|
 |
|
15:31 | Na een verhitte discussie of 2 Unlimited nu Belgen of Nederlanders waren kon ik er gelukkig vanonder muizen voor het concert van BABYLON CIRCUS.
De gekke bende van BC brachtten waarvoor ze gevraagd werden: 'Le soleil' schroeide aangenaam m'n nekhaar terwijl de frontman in een zwaar gestoord Nederlands duidelijk maakte wat er ons te wachten stond. Ook z'n Engels had hij waarschijnlijk geleerd via cassetjes, maar dat deed er allemaal niet toe. BABYLON CIRCUS bracht muziek die van de voorste rij tot ver achter de vesten werd begrepen. Als 'sfeerreporter' is het mijn opdracht om die overal op te gaan snuiven (je zou mijn neus moeten zien), vandaag was die 100% te vinden voor het podium: dansende heupen in alle maten en gewichten, op elkaar geplakte koppeltjes, handjes in de lucht, handjes klappen, handjes zwaaien,roepen, brullen,springen, het delen van heerlijk rokende Herbes de Provence ... Alles klopte perfect. BABYLON CIRCUS speelde alles en iedereen plat.
Het Cactusfestival wordt al al die jaren gedragen door een grote groep vrijwilligers. Zonder hen zou het programma er waarschijnlijk heel anders uitzien. Niet dat ik iets tegen Benny Scott heb als headliner, maar de affiche van dit jaar heeft voor mij toch iets meer te bieden. Ik vond het dan ook interessant om ook hen eens aan het woord te laten. Wat zorgt ervoor dat zij jaar na jaar terug paraat staan? Wat onmiddellijk opvalt bij 99% van de ondervraagden is het familiegevoel. Het lijkt hier wel de Siciliaanse Maffia! Alles hebben die voor elkaar over. Er wordt hier meer gezorgd voor elkaar dan in de beste crèche van 't land! Eén medewerker ging nog een stapje verder en beweerde dat hij hier komt werken opdat wij nog meer konden genieten. Hij had een forse Jezusbaard en even dacht ik een aureooltje rond zijn kruin te zien zweven. EN dan die andere redenen: gratis eten en drinken kwamen veelvuldig voor, alsook het ter beschikking hebben van vlot bereikbaar sanitair. De twee sympathiekste homo's van Brugge (ja dezelfde) hadden hier nog het volgende aan toe te voegen: 'Omdat het te duur is en ik niets weet van muziek', 'Omdat ik hier mijn gazet kan lezen' en 'Omdat er een gouden randje aan de toiletten is waar je je sigaret op kunt leggen' (ze roken niet!?). Verder stelden ze voor om vanaf volgend jaar bij iedere aankoop van minstens 5 pintjes een Dafalgan te voorzien. Ofwel komen die kerels in de organisatie, ofwel krijgen ze pleinverbod!
Ik pikte nog vlug het begin van THE NOTWIST mee vooraleer ik hier op mijn stoel kwam plakken. Na de lol van BABYLON CIRCUS was het wel even wennen, maar voor mij was hetgeen ik hoorde muziek zoals ik ze graag op mijn bordje krijg: snerpende electro met een hoek af en uitbarstingen waar de Vesuvius nog wat van kan leren. Mooi zo!
Zo, dat was het voor het moment, in mijn volgende bijdrage jullie affiche voor volgend jaar! En nu vlug naar blablabla, chkchkchk, boeleboeleboele of hoe die !!! ook mogen heten! (Kris) |
|
 |
Begin van de derde dag van het cactusfestival. De Japanse formatie MONO treedt aan voor het ochtendlijke uitblazen der oren met hun instrumentale post-rock-ontbijt. Post-rock, dé visvijver van de Emoties met een grote E, een mini-genre waarin reeds andere grootheden als MOGWAI en EXPLOSIONS IN THE SKY in vissen. Denk aan breed uitwaaierende songs (live duikt geen enkel nummer onder de 10 minuten) die van rustig gitaar-, xylofoon- en piano-getokkel uitmonden in grote steeds wederkerende golven van het betere gitaargeweld. Steeds episch en theatraal maar nooit over the top maakt het viertal een stevige indruk als we tenminste naast onze eigen oren het goedkeurende geknik van het publiek mogen geloven. (Bram)
Meer fotos ...
|
|
12:30 | Gisteravond nog twee dolgelukkige groupies ontmoet die fier hun Paul Weller-zweethanddoeken om de nek hadden gedrapeerd. Tof dat ook bejaardenhelpsters hun plaatsje weten te veroveren op dit festival. Wat niet wegneemt dat Paul Weller hier meer dan op zijn plaats stond als hoofdact. Ik had nog een afspraak met een oude vriend die me stellig had beloofd in semi-comateuze toestand aan de bar te liggen tegen 1 uur (wat een Bob lijden kan) maar toen ik ter plaatse kwam merkte ik teleurgesteld dat hij er 'better than ever' uitzag. Op wie kan je nog rekenen?
Afijn, dag 3 is ondertussen al schitterend gestart met MONO. Een frêle meisje in een soort lijkwade dat ieder moment boven het podium kan beginnen zweven. Wie The Ring zag kan er zich zeker iets bij voorstellen. Met Japan in het achterhoofd zag ik beelden van kabbelende beekjes die over het groenste mos stromen terwijl geisha's op fluistervoetjes door het bos dwalen. Algauw bleek echter dat Japan ook het land van aardbevingen en tsunamis is. Mijn trommelvliezen werden uit mijn hoofd geblazen, het was een heel werk om ze terug te vinden maar toen dat uiteindelijk lukte zagen ze er erg gelukkig uit. MONO brengt muziek die zacht over je kopje streelt en als een mes door je ziel snijdt. Prachtig!
De laatste Cactusdag alweer maar nog meer dan genoeg in het vooruitzicht om nog dagen van na te genieten. Subiet de zotte bende van BABYLON CIRCUS, THE NOTWIST die volgens Cactusmedewerkers die het kunnen weten het beste concert van het jaar speelden, !!! wordt naast een muzikaal ook zeker een visueel spektakel, THE MAGIC NUMBERS zullen het prozac-gebruik van de depressivo's zonder probleem kelderen. Ook al regent het bakken water, CALEXICO speelt hier in de zon, zelfs al moesten ze die speciaal uit hun tourbus pleuren. LAMB wordt een combinatie van emotie en beats ('dancing with tears in my eyes'). Joss Stone wensen we van harte beterschap, de bloemen en een doos pralines volgen. En JAMIE LIDELL staat nu al zijn dancing shoes te siminoseren om hier vanavond zelfs de stijfste kuiten te doen kronkelen van de danskrampen. Feest!!
(Kris) |
|
