Ons Cactus redactieteam zwiert hier na elke concert hun bevindingen op het wereldwijde Cactusweb. Live reviews en sfeerverslag, vers voor u geserveerd!
Op weg naar het festivaldorp op het Bargeplein, op zoek naar wat lekker vettigs, maar eigenlijk vooral nog onder de indruk van Jon Spencer's Heavy Trash, leek er iets te ontbreken. Ook al worden we op Cactus nog zo verwend met allerlei eetstandjes, een extra kraampje gerund door Jon Spencer zou hier niet misstaan. Of het nu deltablues is met zijn Blues Explosion, noisepunk met Pussy Galore, withete rock met Boss Hog of zoals daarnet rock 'n' rollabilly met Heavy Trash, Jon Spencer volgt altijd wel een eigen vettig receptje. Mischien heeft hij ook wel een even vettig receptje liggen voor een eigenwijze wok, hamburger, fruitsla of haargel, waarmee hij dit Cactusvolkje volgend jaar wil komen verwennen. Een kleine rondvraag leert dat dit ideetje snel in de smaak valt, dus maar hopen dat dit lukt.
Ook als dit te hoog gegrepen zou zijn voor volgend jaar, de toevallige passanten die vrijwillige aan onze harde ondervragingstechnieken werden onderworpen, blijken ook om allerlei andere redenen nu al naar de editie van volgend jaar uit te kijken. Op voorwaarde dat er niet teveel verandert. Twee vaste waarden komen in elk gesprekje terug:
De kleinschalige familiale sfeer moet behouden blijven. De locatie liever ook niet uitbreiden. De titel 'beste kleine festival van Europa' moet een trademark blijven en gekoesterd worden. De prijs mag niet verder omhoog, dus ook de namen moeten niet groter worden, een groep als U2 of bv. hoeft niet. Hopelijk geeft Brugge meer subsidies, want dit fijne festival moet betaalbaar blijven: 'het kost nu al een paar serieuze schoenen, waardoor ik de hele winter op mijn savatten zal moeten blijven lopen'. De gratis WC's zijn alvast een ferme besparing.
Cactusfestival moet een plek blijven waar je oude bekenden, ex-lieven en langvergeten klasgenoten kan tegenkomen. Een festival waar je ongestraft zotte dingen kan zeggen tegen onbekenden en belachelijke gesprekken de regel zijn.
Het gemiddelde publiek wil ook nog wat suggesties meegeven:
meer 70-plussers ('sommige namen op de affiche van dit jaar hadden die doelgroep toch kunnen overtuigen')
enkele kleinere brouwers of streekbieren met een eigen stand, bv. Ename, Geuze
sommige medewerkers kunnen moeilijk wennen aan die luide muziek backstage: beter screenen de volgende keer!
Tori Amos, K's Choice en David Gray zaaien veel verdeeldheid, maar de teneur blijft kritisch: goed voor één keer voor de ene groep, moeten wat sneller 'loskomen' voor de anderen
Absynthe Minded mag hoger op de affiche, mocht ook dit jaar gewisseld zijn van plaats met Regina Spektor
bewaakte opvangterreintjes voor solo-comadrinkers en mannen met gestreepte hemden
wishlist voor volgend jaar, waaronder enkele oude bekenden: PJ Harvey (alweer meest gevraagd!), Arcade Fire (toch nog liever de echte dan de charmante cover door Macy Gray), Tom Waits, Phoenix, Yeasayer, Pinback/Three Mile Pilot, Blues Explosion, My Morning Jacket, Elvis Costello, Broken Social Scene, Pavement, Sonic Youth, Bright Eyes, Bob Dylan (die moest ik eigenlijk schrappen, want de dame wou tegelijk Cactus niet te duur maken), dEUS, Zita Swoon-Moondog Jr Anthology, Team William, Goran Bregovic, meer wereldmuziek zoals Hannelore Bedert of Mauro Pawlowski
(Dago)
Cactus 2010 is nu echt achter de rug. Het Minnewaterpark wordt weer een jaar lang het bezit van freesbeeënde jongeren (iets voor het Groot Dictee?), kodakkende Japanners,waggelende peuters, bankbezettende senioren en gezelschapsheren op verkenning. Maar voor ook dit prachtjaar in de kelders van jullie geheugen verdwijnt hier nog een laatste reeks pittige anekdotes, al of niet uit betrouwbare bron:
Macy Gray wisselde haar maatpakje voor een iets luchtiger outfit waarmee ze over het podium zweefde als een zwarte godin. Backstage verliep het iets minder vlot. Mede door de 15-centimeter stiletto's die ze aanhad werd het een hele bedoening en geraakte ze totaal verstrikt in haar klerenwinkel. Een vertwijfeld 'Help Me!' zorgde gelukkig voor de nodige assistentie, waardoor ze alsnog op tijd terug in de spotlights verscheen.
De fanatiekste fanclub was zeker die van Tori Amos. Eén toch wel zeer weirdo exemplaar van dit gezelschap vertelde trots dat hij op 10 oktober oogcontact had gehad met zijn hoogblonde godin en sedertdien gans Europa doortrekt in haar sporen in de ijdele hoop dat dit mirakel zich nog eens herhaalt. Een medewerker die ik hier uit veiligheidsoverwegingen niet bekend wens te maken sprong met een cd vanachter een box na Tori's optreden. Toen haar manager hem een schop voor z'n r*** wou verkopen kwam hare rossigheid zelf tussenbeide. Een goed gesprek later keerde hij met twee gesigneerde cd's terug. Tja, oogcontact is natuurlijk ook niet slecht…
Ondanks een bewakingsploeg die in Guantanamo zeker niet zou misstaan proberen ieder jaar weer enkele dummies door het mijnenveld, de krokodillenvijver, de prikkeldraad onder hoogspanning en langs de wachttorens heen te glippen. Wonder boven wonder lukte het dit jaar voor 5 van hen. Maar wie gaat dan in godsnaam aan de frontstage diezelfde securitymensen enthousiast gaan begroeten? Blijf dan toch direct in je zetel plakken!
Seun Kuti had een enorme trom mee die twee medewerkers zeker een week hernia-verlof had opgeleverd, ware het niet dat een stuk eraf werd gezaagd. Afgezaagd? Jawel. Toen de swingende Afrikanen op weg naar Cactus in de luchthaven aankwamen kregen ze te horen dat hun bagage niet meer dan 33 kilo mocht wegen. De trom woog er 44.
Toen de drummer van Seun Kuti gevraagd werd hoe die drum van hun er precies uitzag antwoordde hij stoïcijns: 'It's smaller than a tree'.
K's Choice had bijna zijn entree gemist. Twee wat té enthousiaste podiumzetters (nog steeds de correcte vaknaam niet gevonden) waren zo gedreven de set van Balkan Beat Box aan het opruimen dat ze de twee micro's die ondertussen voor Gert en Sarah werden klaargezet in één vlotte beweging ook terug meenamen. Gelukkig werd hun 'foutje' net op tijd rechtgezet.
De verzamelde Freinetscholen van Brugge waren terug van de partij met hun fruitstand en ook dit jaar werden tonnenvrachten kiwi's, meloenen, appels, bananen en ander lekkers vakkundig versneden door een leger schoolouders. Dat je met vlijmscherp staal niet enkel fruit kunt snijden bewees één sandaalgeschoeide Freinetter toen hij een mes in zijn voet liet vallen. Het mes werd ontsmet en de voet gered waarna alles verder zonder problemen verliep.
En ook dit was Cactus 2010. Toen ik vrijdag een eerste verkennend rondje deed ontmoette ik een sympathiek maar nogal bedrukt meisje dat haar portefeuille (inhoud meer dan 100 euro!) kwijt was. Gelukkig had ze een groep barmhartige vriendinnen die have en goed met haar deelden. Zondagavond kruisten onze paden zich opnieuw en leek ze als herboren, niet doordat ze het licht van de H.Tori had gezien maar wel omdat een eerlijke Cactusiaan haar portefeuille had binnengebracht aan de infostand, 100 euro incluis. Iedereen happy!
EN tot slot ... Ik weet dat het heel vroeg is om nu al voorspellingen te doen over de affiche van volgend jaar maar op de weide bleef ik maar geruchten opvangen over alvast één headliner. De volledige naam ontsnapt me momenteel, maar een deel ervan was PJ. Niets tegen Pieter-Jan De Smet, maar ik hoop toch op die andere. Bedankt voor 2010, U was een geweldig publiek!
Ik voorspelde een eufore grijns op mijn gezicht bij het concert van Macy Gray. Laat dit het understatement van het weekend zijn. Macy slaagde erin om me met alle truken van de foor in beweging te brengen. Ik brulde de longen uit m'n lijf, shakete mijn booty dat het niet mooi was (verschillende toeschouwers wezen me hier op, maar what the hell it's my body and I'll dance if I want to), put my hands in the air like just don't care, kortom maakte me onsterfelijk belachelijk, maar dat heb ik er allemaal voor over. Ze zorgde ervoor dat zelfs de grootste azijnmuil van het festival vanavond droomt van 'All The Beauty in the World'. Gooi de Prozac in de vuilbak en schrijf alle deprimo's een shot Macy voor!
Maar niet alleen Macy Gray was super. Vooral haar achtergrondskoortje (zeg gerust koor) trok alle twijfelaars over de streep, twee rondborstige vrouwen die met hun grote Lollipop pruiken het schuim op de lippen van alle toeschouwers toverden. Al in de soundcheck werd ik vertederd door hun 'They say I'm pretty' (they are!) Bij de start van het concert waren alle muzikanten overigens getooid in superpruiken. Vooral de drummer viel me op, tot ik tot het besef kwam dat het niemand anders was dan Joe Roxy, de vettige huisdichter van het Peulengaleis.
Het werd één groot feest, met toch heelwat nieuwe nummers die gedragen door Gray's enthousiasme moeiteloos overeind bleven. Verrassend was 'Creep' van Radiohead, een hittrack die Thom Yorke al 100 jaar aan het kruis nagelt; Macy Gray had er minder last mee en maakte er een eerste hoogtepunt van. Ook 'Oblivion' met z'n Klezmer invloeden zette de boel op stelten. De olijke tweeling toonden solo wat ze waard waren. 'Groove is in the Heart' (Dee-lite!!) maar vooral in elke vezel van hun oersoul-RnB-bodies. Wat een madammen!
Hét hoogtepunt was uiteraard 'I try' en met welke tekst kan je beter afscheid nemen van alweer een Cactusfestival van het hoogste niveau: 'I try to say goodbye and I choke, try to walk away and I stumble'. Met pijn in het hart maar met een lijf vol muziek sluit ik hier af. Als jullie er evenveel van genoten hebben als ik zie ik jullie zeker terug voor Cactus 2011!
Naast hier en daar wat oranje en spaanse voetbaltruitjes dook er vandaag in het Minnewaterpark nog een ander soort legioen op: het legioen der Tori Amos fans.
Massaal waren ze dan ook voor het podium samengetroept om het concert te volgen en niet het slot van de WK-finale, dat door vele andere aanwezigen met behulp van de moderne technologie wel gevolgd werd. Heel grappig om idolate fans en gsm-checkende wederhelften naast elkaar te zien staan.
Tori Amos mengt zichzelf ook in het voetbalduel. Met een oranje handschoen toont ze haar steun voor oranje, dit vooral omdat ze haar nederlandse monitor engineer graag te vriend wil houden. Zestien nummers lang neemt ze haar volgelingen mee op een trip down memory lane met opvallend veel oudere songs en een aantal covers om te bewijzen dat ze het wel degelijk aankan op een rockfestival kan spelen: 'Smells Like Teen Spirit' van Nirvana, 'Personal Jesus' van Depeche Mode en 'Lovesong' van The Cure krijgen elk een gesmaakte uitvoering. Hoe je vanaf slechts een vleugelpiano en een elektrische piano het publiek entertaint moet men deze eigentijdse Kate Bush ook niet meer leren. Ze lacht, verleidt, fluistert en trommelt op haar piano. Bij bepaalde nummers gaat ze zelfs wijdbeens op haar bankje zitten om beide piano's tegelijk te kunnen bespelen.
Alhoewel het grootste deel van haar klassiekers vrij rustig gespeeld worden - Hey Jupiter, Crucify, Concertina - laat ze af en toe toch zien dat ze geen katje om zonder - oranje - handschoenen aan te pakken is. 'In Precious Things' en vooral in afsluiter 'Take To The Sky' krabt en bijt ze een paar keer flink van zich af. Tijd voor bisnummers is er daarna niet meer want Macy Gray moet ook nog het podium op om deze editie af te sluiten. Deze dosis Tori zal voor de fans weer een tijdje moeten volstaan.
Eerlijk, ik was met heimwee en lichte vooroordelen gaan postvatten voor dit concert. Heimwee naar de herinnering hoe Admiral Freebee (of Tom Van Laere met een paar gelegenheidsmuzikanten) tijdens de Rock Rally niet zozeer als de rocker van vandaag, maar als een onvervalste Tom Waits-preacher loos ging – en zoveel indruk maakte op de jury dat hij zelfs mijn makkers van Ernie Dexter zielig uit de preselectie wipte. Vooroordelen omdat hij nu al een aantal platen lijkt vast te zitten in een nogal beperkte thematiek: vluchten uit relaties, vluchten uit Brasschaat. Maar het respect voor de muzikant, en voor het feit dat hij zo snel een local hero is geworden, won het al meteen van dit vooringenomen gevoel, vanaf de eerste noten van het concert.
Dat heeft ook veel te maken met de groep die hij tegenwoordig rond zich heeft verzameld. Flip Kowlier op bas valt natuurlijk het meest op, zichtbaar genietend dat hij weer zoals in zijn begindagen bij The Prophets Of Finance zijn favoriete instrument in zijn handen kan laten rollen. Maar het was – de altijd ubercoole – Bjorn Eriksson op gitaar die de sterkste muzikale inbreng leverde. Met hem erbij krijgt alles altijd een donker vet randje, ook al lijkt hij zich in loondienst nog steeds teveel te moeten inhouden - tenzij Jon Spencer hem zou inhuren natuurlijk. Whatever, dit gitaartalent kon duidelijk wel helemaal zijn ei kwijt in de stomende versie van 'Always On The Run', dan hij met een nog vettere funkriff en greasy gitaarsolo mocht inpalmen, en het tweede deel van 'Get Out Of Town', dat hij mocht injecteren met extra woede-aanvallen.
Als bandleader heeft Tom Van Laere het wellicht moeilijk om zijn eigen clichés te herkennen. Zo kon ook een felle live-uitvoering van 'Last Song About You', met 3 stevige gitaren, pompende bas en extra geschreeuw, niet verhullen dat dit een te banaal nummer is als single-keuze. In het tweede deel van het concert kregen de echte greatest hits een ererondje: 'Ever Present', 'Ready For the weekend', 'Einstein Brain', 'Oh darkness' en vooral 'Rags 'n' Run', die elke een ferme update hadden gekregen. Straf hoe Tom van Laere op korte tijd zo'n grote liedjescollectie bij elkaar heeft geschreven, en wonderbaarlijk hoe ondertussen zijn voorhoofd met dezelfde vaart is meegegroeid. De tol van een hoofd boordevol song-ideeën, misschien?
Tom Van Laere probeerde ons tussendoor telkens weer duidelijk te maken 'wij zijn Admiral Freebee', maar de rest van band blijft onherroepelijk in zijn boomlange schaduw staan. Om zijn publiek te entertainen, lijkt hij ook voortdurend onder hoogspanning te staan, zelfs als hij overschakelt op akoestische gitaar of piano. Geen enkele andere Belgische muzikant die daar tegenop kan.
Hoe zou het zijn met de muzikale carrière van Prince Michael II, zoon van mr. Wacko Jacko himself? Misschien speelt hij wel een aardig deuntje blokfluit of slaat hij moedig de triangel aan wie zal het zeggen. Neen, ook al heeft hij talent met bakken, voor de zoon (of dochter) van een held is het nooit makkelijk om hetzelfde baantje met evenveel 'panache' te doorspartelen.
Gelukkig zijn er ook uitzonderingen. Zo één is Seun Kuti. Zoon van Fela Kuti, niet alleen een begenadigd muzikant, maar ook rebel van formaat in zijn Nigeria. Stichtte zijn eigen staat, Kalakutu nation, door simpelweg prikkeldraad om zijn huis te zetten, spotte met de militaire dictatuur (onder andere met het nummer 'Zombie' (nee, niet dat van The Cranberries) dat het lijflied van het verzet werd). Daarnaast deed hij het ook niet slecht bij de vrouwtjes, meer nog, hij trouwde er 27 in één keer. Toen Fela in 1994 stierf aan AIDS nam Seun het roer over van zijn mega-begeleidingsgroep Egypt 80. Wat een erfenis, maar ook wat een lef om die uitdaging aan te gaan!
Kan Seun in de voetsporen van zijn pappie treden, of wordt het een flauw afkooksel (vooral de Marleys hebben er een paar lopen). Een 'quick peak' op You Tube toont hem in elk geval in grote vorm op een concert tegen malaria in Caïro (check 'Mosquito Song'). Maar hoe doet hij het in Brugge?
'Once you go black, you never go back', gaf een vriendin nog als tip mee. Zo ver wilde ik nu ook niet gaan, maar ik sta open voor alles. De soundcheck was nog maar gestart toen het al duidelijk werd dat deze bende (15!) er zin in had. Een gemiddeld nummer duurt 11 minuten (leve internet!) en dat was hier niet anders. Afrobeat is 'the name of the game' en dat werd hier verdomd swingend gebracht. Toen de zwarte godinnen in het achtergrondkoortje hun rokjes lieten vallen schoot de temperatuur hier nog enkele graden de lucht in, en wanneer ze ook hun heupen wiegden, werd nog maar eens duidelijk wat Willem Vermandere bedoelde met 'Stijve blanke man', en nu heb ik het niet eens over onze hormonen maar wel degelijk over onze bodies die vergeleken met al dit dansend schoons de souplesse hebben van een nijlpaard.
Egypt 80 zorgde voor de 'groove' waar Seun zich naadloos in nestelde. In een pakje met 'assortie' botjes dat in elke retro shop past legde hij zijn clan het vuur aan de schenen. Maar alles met een speelplezier dat door iedereen werd gedeeld. Zelfs de Djabara speler (rarara?) die aanvankelijk verder van de planeet leek dan een satteliet die ons zonnestelsel verlaat kwam er helemaal door en flikte zelfs een knipoogje naar het schoon vrouwvolk op de eerste rij. Seun Kuti bewees dat je met een basisriff, een overdosis koper (trompetten en saxen), basispercussie (wat een trommel!) en heel veel spirit de boel kan doen overkoken. De teksten werden niet in Oxford English gebracht waardoor ze soms moeilijk te begrijpen waren, maar zowel politiek engagement ('Mr Big Thief' over een corrupte gepensioneerde zakkenvuller) als de geneugten van het leven kregen er een plaats in (Seun blijkt in het bezit te zijn van een pot eerste klas Marihuana ('This will make you happy, sleepy and hungry!'). De Herbes de Provence-rokers op de eerste rijen had hij in elk geval mee.
Afsluiten deed hij met het truukje dat ik Keziah Jones voor hem ook al zag doen. Toen hij zijn hemd uittrok moet de idee 'Once I'll go black' zeker door de hoofden van zowel prille tienermeisjes als jubleumvierende oudjes geschoten hebben. Toen de danseresjes eindelijk op de voorgrond verschenen danste iedereen op een wolk! De sax is een uitvinding van Adolphe Sax, een Belg. Ik vermoed dat hij hierna met een brede smile in zijn graf ligt .
Helaas miste ik vandaag wegens professionele bezigheden zowel The Low Frequency in Stereo als Fiction Plane maar mits de aangepaste medicatie en een schouder om op uit te huilen kon ik er weer tegen.
Het Minnewaterpark was weer mooi volgelopen, maar één van de grote charmes van Cactus blijft de ruimte die je hier hebt. Als je de massa even beu bent kan je relaxen aan de andere kant van de brug zonder dat je het gevoel hebt dat je veel mist. In tegendeel net daar vind je de schatten die de plankbewoners aan de grote bar missen. Zelf had ik er het genoegen het Orchestra international du Vetex mee te kunnen maken, een bandje dat er in slaagde mijn vermoeide ledematen toch nog te reloaden.
Wie niet in het bezit is van een backstagepasje, vraagt zich waarschijnlijk af welk hemelrijk zich achter die brede securityruggen bevindt. Ok, je kunt er lekker eten (vandaag Italiaanse balletjes met pasta), je ziet wel eens een bekend hoofd (Flip Kowlier! The Admiral! Lieve Blanquart!), de rijen aan de bar zijn aanzienlijk korter, er staat een voetbaltafel en je kunt er op een stoel zitten.
Maar het park is the place to be.
Caravanverkopers
fake Oranje Hollanders
Cactusmaagden (lees eerste keer)
Bekerkampioenen (record ligt momenteel op 98 euro (= 980 bekers!! - proficiat Vlinder!)
muziekkenners die ervan overtuigd zijn dat ze The Wasco's nog gezien hebben op Seaside Festival
een Engelsman die naar Pink Pop ging, er een lief opdeed en uiteindelijk aanspoelde in Brugge (I love Cactus!)
zonnebril zoekers
zonnebrilkopers omdat ze hem niet meer vinden
homo's die zich ooit bij mij outen maar nu hun staart intrekken omdat hun vriendin erbij is (foei Bart!)
Princefans (niet eens uitverkocht in tegenstelling tot ...?)
Al dat moois vind je hier.
Muzikaal toch ook al twee muzikale toppers aan het werk gezien. Alela Diane deed het op haar eigen ingetogen manier met twee gitaren en stem en meer moest dat echt niet zijn, maar wat John Spencer me lapte zal nog lang in mijn kleren hangen. Vergeet de Golf van Mexico, na de doorkomst van Heavy Trash ligt de grootste olievlek in Brugge. Dat wordt mussen, kauwen en eksters spoelen de komende twee jaar. Zelden zo'n muzikale schop in mijn kl**** gekregen en er nog van genoten ook!
Tot straks Seun Kuti komt eraan en dat wil ik voor geen geld missen!
'I only got one thing to say and I don't need no mic too say it. ROCK 'N ROLL!' Aan het woord is Simon Chardiet, de geweldige contrabassist van HEAVY TRASH die hun optreden in één zin eigenlijk kernachtig wist te vatten. Jon Spencer en Matt Verta-Ray zetten met hun set het voorlopige hoogtepunt van de dag en misschien wel van het hele weekend neer. Lekker vuil en vettig denderde hun rockabilly-trein over het minnewaterpark. 'Lekker vuil en vettig' lijkt trouwens wel een kwaliteitslabel te zijn dat op alles wat Jon Spencer met zijn fikken aanraakt mag geplakt worden.
Alsof de duivel hen op de hielen zit razen ze als bezetenen door hun korte nummers. Het één al venijniger dan het ander, met Jon Spencer als predikant die met zijn Fifties-moves en zijn ongebreidelde enthousiasme de menigte ophitst. Occasioneel komt ook Matt Verta-Ray aan de microfoon zoals tijdens het leuke Good Man. Rockabilly, blues, rock, surf, vele stijlen passeren de revue en worden allen gelardeerd met net dat laagje vettigheid wat het allemaal zo spannend maakt ... Het publiek wil meer en dat krijgt het ook.
In de bissen gaan nog eens alle registers open met Dark Hair'd Rider. Trash-gewijs keilt Spencer alles tegen de grond om dit zalige optreden af te ronden. Done!
Anyway, I only got one thing to write and I don't need nothing else to put it as it is. ROCK 'N ROLL!
Alela Diane Menig trekt deze tour in Europa rond met enkel haar vader Tom als extra gitarist. Niet zo gek dat die er meestal bij is, want hij leerde haar het gitaarspel dat ze nodig had om de liedjes die ze al jaren – zelfs al kind – hele dagen liep te neuriën of te prevelen, op muziek te kunnen zetten.
Bij haar eerste verschijning kan Alela Diane een seutige indruk geven, maar don't get her wrong: ik had ooit a crazy conversation met haar Indiaans zangmaatje Mariee Sioux, en ik weet wel zeker dat ook Alela Diane een sterke madam is, die 't zelfs niet lastig vind om naakt voor zo'n groot publiek als Cactusfestival te gaan staan, enkel gewapend met gitaar en stem. She just lets her songs flow. En als een een ontwapenend puur natuurmeisje, geeft ze ons ook onbedoeld mee inkijk in haar eigen kleine wereld.
Haar nummers pronken zeker live met zoveel meer dan de optelsom van het basic gitaarspel en haar warme, expressieve en unieke stemgeluid. Met haar simpele, kwetsbare liedjes over tijd, familie en liefde, over de kleine, meestal onbeschrijfelijke dingen en achtertuintjes van small-town Amerika, weet ze op wonderlijke wijze iets veel straffers te brouwen dat de som van de delen ver overstijgt ... en dat live nog meer openhartig haar geheimen lijkt prijs te geven ... Haar overslaande stem in 'My Tired Feet'. Het ontroerende vlechtwerk van gitaarpicking en jeugdherinneringen in 'Tatted Lace'. Het zomerse, maar pijnlijk-hunkerende liefdesrecept dat verborgen zit in 'My Brambles' ('your love calms my brambles – and your hands bring me sweet lavender – please come gather me, my darling'). Het nachtmerrie-relaas van The Rifle, dat live extra angstwekkend klinkt ('they're coming from the woods'). En tenslotte de bijna genant-tedere dagboekfragmenten in 'Oh My Mama', waarin ze zo graag de zang- en levenslessen van haar eigen moeder verder wil doorgeven ('I'll give her melodies - and she's gonna sing her melodies - and she'll fly').
Vrolijke zomerse uptempo poprock zoals u ze duidelijk graag geserveerd krijgt, dat is wat Fiction Plane op deze zondagnamiddag uit hun instrumenten haalde. De erfenis van zanger/bassist Joe Sumner is loodzwaar. Gezegend met de genen van zijn vader willen ze toch liever geen gimmick-band worden in de trant van 'dat groepje van de zoon van Sting'. Het moet gezegd, vol overgave proberen ze gezamenlijk dat imago van zich af te schudden. Stemgewijs valt er natuurlijk niet veel te verbergen. Bij de hit 'Two Sisters' onder meer hoor je duidelijk dat hij toch een aartje naar zijn vaartje heeft. Het publiek wordt meegetrokken, er wordt met drumstokken gegooid. En ach, dat het toch wat licht verteerbaar en zonder weerhaken is, daar maalde u duidelijk niet om! Integendeel, u riep zelfs tevergeefs om meer. Sympathieke performance om de warme middaguren mee te vullen.
Typisch Cactus: The Low Frequency In Stereo werd door hen al opgepikt bij hun eerste EP, 10 jaar geleden, en ze blijven deze Noorse bende hardnekkig terughalen tot het gepaste ruimere publiek hen eindelijk heeft ontdekt. Wie kan bewijzen dat hij er 10 jaar geleden ook al bij was, in de toenmalige kelderversie van de Cactusclub, mag zich vandaag nog komen aanmelden en wil ik graag op een full-respect-handshake en dito drankje trakteren. Anyway, over naar vandaag: enkel de vroege durvers kunnen erover meepraten, maar dit was weer een opener om het zweet én de rillingen tegelijk over de rug te laten lopen.
Het nummer waarmee ze de hele Cactusdag en en hun concert aftrapten, was direct een statement. Terwijl de 3 bonkige kerels de meest vette, moerassige gitaar- en bassriffs bovenhalen, worden deze even scherp afgekruid door de twinkelende, almost funky synths van de 2 coole diva-elfjes. Dit soort supercharged postrock-beesten krijgen we wel meer te horen, als woeste, adembenemende landschappen vol onverwachte bochten en wendingen. Dergelijke landscape-gerichte avonturen worden afgewisseld met meer zanggedreven nummers, maar ook daar lijken de teksten minder belangrijk. Wat deze Scandinaven in hun beperkte Engels niet gezongen krijgen, wordt feilloos vertaald door de meer universele taal van het gitaargeweld, dat ze meesterlijk weten te beheersen. Ook met de meest verstilde, ijzige passage treffen ze het voorste publiek right in the heart: als een ruwe verbastering van Riders On The Storm, maar met nog meer dreiging in de lucht. En wie de finale heeft meegemaakt, zal deze niet licht vergeten: een tien minuten durende woeste, groovy uitbarsting. Geen Holland of Spanje die daar vanavond nog tegenop kan.
Voor wie al langer droomde dat Thurston Moore en de Kim'en Gordon & Deal een nieuwe supergroup zouden opstarten met pakweg enkele Mogwai'ers, de pioniers van Slint en het voltallige Madensuyu-duo, in partnership met het subtielste van My Bloody Valentine, de popfeel van The Jesus & Mary Chain, én het rootsgeweld van Black Mountain: don't wait, Noorwegen heeft deze blauwdruk al klaar. En dorstlessend bovendien! Ik heb alvast de combinatie met hevige zomerdorst op een gezapig tempo uitgetest, en om de Carlsberg-slogan te parafraseren: probably the best beerband in the world. Dit legt de lat alweer wat hoger voor wat nog komen moet, en het belooft nog een warme dag ter worden.
Als alles zo vlug voorbij zou vliegen als dit Cactusfestival dan waren we nu al collectief herschapen in een bende Benidorm Bastards. How time flies when you're having fun! Gisteren werd het de weergoden eventjes teveel, maar dat kon de stemming niet drukken. Wat is er leuker dan met een overdaad aan bezwete bierlichamen samengeperst onder een veel te klein afdak te schuilen?
De Aldi zal er niet gelukkig om zijn maar voor het tweede jaar op rij was het Grandmaster Jamie Lidell die hier na een sympathiek onweertje zorgde voor een show waar de vonken echt vanaf schoten. Zelfs met een berg poolijs op je bast gesjord kwam de stoom nog uit je oren! Grrreat!
De echte feestvarkens die ook de aftershow in de MaZ meepikten of op de Brugse terrassen de zwoelste nachtelijke uurtjes uitzweten zien er vandaag toch wel erg verfrommeld uit, maar niets dat niet verholpen kan worden met een evenwichtig verdeelde portie muziek , zonnecrème en een aangepast dieet ('Nunc est bibendum' om nog maar eens een bekende Vlaamse Informateur te citeren).
Laat vandaag je K-Waytje maar thuis want volgens het KMI zitten we 'Aan de voorzijde van een golvende storing boven de Britse Eilanden van waaruit nog steeds warme lucht wordt aangevoerd.' Helaas voor de hooikoortsers onder jullie zitten er 'meer dan 30 korrels/m3 in de lucht.' Maar dat is dan ook absoluut het enige slechte nieuws voor vandaag. Als je al het lekkers van vandaag zou kunnen opeten dan kon je zonder probleem de rest van de zomer leven op sla. Kom op tijd om je pijnlijke schedeldakje zachtjes te laten masseren door The Low Frequency in Stereo, om daarna je eerste move te doen op de catchy deuntjes van Fiction Plane (zoon van 1) Nic Balthazar 2) Sting 3) een bisschop naar keuze?).
Hartverscheurende reünies, Hup Holland Huppers, oververhitte huilbaby's en andere decibelkanonnen willen we voor het concert van Alela Diane graag verwijzen naar het aangepaste kader 'over the bridge'. 'To be still' is de naam van haar jongste worp en als dat kan gegarandeerd worden zullen felbehaarde toeschouwers merken dat het haar hun met volledige oerwouden tegelijk op zal rijzen.
Als je dacht dat je bij Verkindere terecht kan voor de lekkerste vette hap dan zit je er serieus naast. De chefkok van de vettigste bluesrock staat vanmiddag op het podium; John Spencer en zijn Heavy Trash smeren hoogstpersoonlijk hun grease in je Eustachiusbuis. Rockabilly!!
Even op adem komen? Vergeet het! Misschien laat de naam Seun Kuti geen belletje rinkelen , maar na zijn passage zul je merken dat het een volledige kudde saxen en percussie was. Ik ben helaas niet in het bezit van een gepatenteerde kristallen bol, maar toch voorspel ik hier de 'dance eruption' van vandaag. Take that Eyjafjallajökull!!
Giet je frisdrankje in ijltempo in je hoofd en zorg dat je op tijd terug in het gelid staat voor The Admiral himself. Absynthe Minded zorgde vrijdag voor de eerste Belgische triomf van het weekend. Oranje mag dan wereldkampioen zijn op het voetbalveld, na de invasie van Tom Van Laere en zijn troepen zal maar duidelijk worden welke vlag er wappert over de festivalweiden.
Na The Beast the Beauty. Onze favoriete rosse komt hier na Regina Spektor met niet veel meer dan een piano tonen hoe het ook kan. Ga zitten, hou je spreekbuis dicht en geniet van Tori Amos! 'So much beauty in the World, shake your booty boys and girls!' Mij zal ze het geen twee keer moeten zeggen. Voor Macy Gray ga ik op de eerste rij staan met een grijns die naar ik hoop enkel een euforische bewondering zal uitstralen. Ondertussen zal Cactus zowat op zijn laatste benen lopen, maar als het die van deze Black Queen of Soul zijn hoor je mij niet klagen!
