 |
|
|
 |
Ons Cactus redactieteam zwiert hier na elk concert hun bevindingen op het wereldwijde Cactusweb. Live reviews en sfeerverslag, vers voor u geserveerd!
Archief: zondag | zaterdag | vrijdag
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
10.07
Staff Benda Bilili | Muziek als survivalkit
Staff Benda Bilili ('Voorbij De Schijn') is een Congolese band die bestaat uit kreupele muzikanten, ex-kindsoldaten en dito straatboefjes uit de krottenwijken van Kinshasa. Een Franse filmploeg ontmoette 'Papa' Ricky toen die een muziekgroepje probeerde op te richten en hielp hen de opnames van hun cd 'Très tres fort' realiseren: een plaat over het harde straatleven in een meedogenloze stad, waar werk de enige kans is op een beter leven.
Terwijl de 55-jarige Papa Ricky geduldig zijn straattroepen op het podium aanvuurt en probeert de dirigeren, laat hij vooral de anderen de show stelen. Djunana bijvoorbeeld, met zijn door polio aangetaste benen, die zelfs uit zijn rolstoel hopte om ons swingend vanop zijn knieën een danslesje te leren. Maar vooral Roger, als 17-jarige de jongste en coolste van de benda is een wereldster in wording. Satongé, het instrument waarop hij speelt, is een instrument waarbij zelfs de selfmade-gitaren van Seasick Steve een luxe-instrument lijken: een melkblik met daaraan een gebogen stokje, waartussen één snaar gespannen is. Om zijn satongé te stemmen, schuurt Roger gewoon het stokje wat bij met z'n vingernagel, zodat de snaar weer wat meer aangespannen kan worden. Live haalt Roger hier Jimi Hendrix-achtige capriolen mee uit, en zelfs zijn tussenkomsten als zanger moeten daarvoor niet onderdoen.
Met een onverwoestbaar optimisme zet deze unieke bende de Cactusgangers meteen voor schut. De meeste muzikanten moeten zich behelpen met rolstoelen, krukken en gammele instrumenten (het drumstel is bijvoorbeeld niet meer dan enkele holle boomstammen en oude ketels), maar door het temperament van hun muziek is daar weinig van te merken. Ook hun allesbehalve gehandicapte ritmegevoel geeft ons als stijve bleekscheten een flinke les in nederigheid. Om into hun groove te kunnen geraken, moet het publiek zelfs sterk bijbenen. Gelukkig is Staff Benda Bilili een nog minder toegankelijk publiek dan dit gewend: om zelf niet lastig te worden gevallen door straatboefjes, repeteren ze meestal in de zoo van Kinshasa.
Nadat ze met hun ontwapenend optreden ook vandaag weer dit publiek voor zich hebben gewonnen, klinkt hun afscheid zeker niet als een routineuze merci. Ik zag onlangs die documentaire over hen: dankzij deze reizen doorheen Europa hebben ze eindelijk wat geld kunnen bijeensparen voor henzelf en hun familie, zodat ze zich nu minstens een matras kunnen veroorloven in plaats van een kartonnen bed. Voor dat soort van simpele integriteit alleen al, verdienden ze zeker een plekje op deze affiche van Cactusfestival.
Tekst: Dago
Foto's: Anneleen Bouttery | Dieter Quaghebeur | Inge Kinnet
|
|
|
|
 |
|
|
