<% name="nieuws" showHeaderA showHeaderB showHeaderC %>
<% showSfeerHeader %>
10.07 Joan's eigen/aardige universum
Ooit was Joan Wasser van Joan As Policewoman enkel gekend als het liefje van Jeff Buckley of als muzikante bij muzikale grootheden als Antony and The Johnsons, Lou Reed of Sparklehorse. Ondertussen klinkt al 3 albums lang ook hààr naam vele fans als muziek in de oren en verzamelen deze zich rijen dik voor het podium voor de voorstelling van haar laatste worp 'The Deep Field'. Prijsbeest uit dat album, 'The Magic' wordt reeds vroeg in de set op het publiek losgelaten en tekent al meteen voor een hoogtepunt. Wasser jaagt haar volle stem door 'n overstuurde microfoon terwijl een Rhodes venijnig huilt op de achtergrond.

Wasser houdt het evenwicht tussen songs waarin ze aan de keys zit en ze een gitaar omgordt. Een viool - ze is eigenlijk een violiste - zien we hier niet passeren. Live mag het ook allemaal wat steviger doorklinken dan op plaat. 'Chemmie' klinkt dreigender dan ooit en ook de metamorfose die ze ouder nummer 'Save Me' geeft is er eerder één van het ruigere kaliber. En wat te denken van het slottrio waarin ze samen met haar 2 bandleden (op drums en 2e keys en bass) nog eens alle registers opentrekt om haar songs vrij te laten ademen. In 'I Was Everyone' verplaatst ze zich in de gedachtengang van Jeanne D'Arc (Joan Of Arc in het engels). Nervous blijkt een rocker met een venijning staartje en in de outro van 'Say Yes' blijft ze 'I won't be sorry' schreeuwen. Een duidelijk statement van iemand die altijd halsstarrig haar eigen koers is blijven varen.

Joan As Policewoman zou natuurlijk zichzelf niet zijn zonder de bindteksten en haar interactie met het publiek vanuit haar eigen(aardige) wereldje. 'Save Me' wordt mede opgedragen aan de speciale meisjes van Snoop Dogg die ze op Les Ardentes te zien kreeg. Een fan die middels een kartonnen bordje schuldig pleit (I'm Guilty. Arrest me!) en in de boeien geslagen wil worden, wordt aangemaand haar niet uit te dagen. En met sprekend gemak steelt de 4 jaar oude Nelson met hoofdtelefoon op de eerste rij miss Wasser en haar 4 jaar oude hart. Met een uitgebreid dankrondje waarin ook nog eens het belgische label bedankt wordt sluit Joan Wasser de deur naar haar universum.

Tekst: Bram De Meyer
Foto's: Anneleen Bouttery | Dieter Quaghebeur | Inge Kinnet
<% showSfeerHeader_2 showCommunity showFooter %>