<% name="nieuws" showHeaderA showHeaderB showHeaderC %>
<% showSfeerHeader %>
10.07 Mogwai | No rules, just credos
Wat ik al lang wou vragen. Aan al die mensen die al bij festivalopener Lady Linn oordopjes nodig hadden: hoe hebben jullie dan Triggerfinger overleefd? En dan een driedubbele portie bij de laatste feedbacknoten van Mogwai?

De Scottish lads van Mogwai als afsluiter van dit festival! Is postrock dan toch eindelijk respectabel geworden – en Mogwai een monument? Als het dan toch zover gekomen is, dan is het misschien wel tijd geworden om – min of meer dubbelgecheckt bij dit optreden op Cactusfestival – Mogwai's belangrijkste credo's eens op een rijtje te zetten. No rules, great Scotch, just credos.

Credo #1 | Laat het publiek zelf gokken naar welk nummer ze aan 't luisteren zijn, maar zorg zeker voor herkenbare klassiekers als 'Like Herod' of 'Hunted By A Freak'.

Credo #2 | Postrock-songs hebben meestal geen lyrics nodig, dus inleidende bindteksten zouden nogal belachelijk zijn. Als het publiek het nummer heeft herkend, laat dan de mysterieuze titel voor zich spreken.

Credo #3 | Als je de indruk hebt dat het meteen goed klikt met het publiek – of je kent dit publiek al van vorige passages – dan is een 'thank you', 'you're all doing ok?', 'happy birthday Rachel' of 'happy birthday Cactus' natuurlijk nooit misplaatst.

Credo #4 | Gitaren, bas of piano vormen altijd de basislaag van het nummer, maar deze hoeven niet altijd als gitaren, bas of piano te klinken. Distortion helpt meestal, zelfs in de stille passages.

Credo #5 | Zorg binnen elk nummer voor een opbouw waarvoor het woord 'fenomenaal' is uitgevonden.

Credo #6 | Een frontman is overbodig. Postrock verdraagt geen hiërarchie. Als het publiek zich gewillig laat inpalmen en meedrijven, worden ze ook zélf een deel van de band.

Credo #7 | Maak gebruik van de volledige ruimte die je krijgt. Veel goed volk in het publiek is veel ruimte. Een volgestouwde kleine concertzaal is genoeg, maar een park is ideaal. Laat het via de muziek uitdijen tot een landschap. De ruwe Scottish Highlands zijn ideaal.

Credo #8 | Laat je tijdens het spelen niet afleiden door het publiek. Kijk hen amper aan, ook als ze verzoeknummers of andere ongecontroleerde kreten uitstoten. Kijk alleen wazig naar het landschap dat je zojuist hebt gecreëerd.

Credo #9 | Geprojecteerde visuals zijn een wezenlijk onderdeel van het optreden. Ze kunnen verwijzen naar het landschap dat je zonet hebt gecreëerd, maar dat hoeft niet echt.

Credo #10 | Als je je via de muziek of de visuals inbeeldt dat je door dit landschap reist, reis dan te voet, of hoogstens met de fiets. Als je onderweg een highway of tunnel moet passeren, laat je daardoor niet intimideren. Ook niet door regen, dreigende wolken of een opkomende storm, they're just part of the experience.

Credo #11 | Als jullie onderweg geesten tegenkomen, remember you're just ghosts, too ('mogwai' is de naam van bosgeesten).

Credo #12 | Als je dan toch eens vocals gebruikt in een nummer, filter deze dan tot iets onverstaanbaar. Dat jaagt de andere geesten weg en zorgt ervoor dat je het landschap weer voor jou alleen hebt.

Credo #13 | Laat je publiek zelf beslissen of ze oordopjes moeten dragen. Maar een kenner weet zoiets en verwittigt de niet-ingewijden.

Credo #14 | Laat de stilte voor de storm altijd voorafgaan door klaterende drums, dan is iedereen op tijd gewaarschuwd.

Credo #15 | Laat je publiek met verstomming achter. Wie tijdens de laatste feedbacktonen geen oordopjes draagt of nog niet op weg is naar de veilige uitgang, neemt een portie oorsuizingen als souvenir mee naar huis. Wie beter voorbereid is, keert helemaal voldaan – zelfs met de herinneringen aan een wervelend en hypnotiserend concert – naar huis terug.

Tot volgend jaar!

Tekst: Dago
Foto's: Anneleen Bouttery
<% showSfeerHeader_2 showCommunity showFooter %>